Διαβάζοντας όσο γίνεται προσεκτικότερα το καθημερινό ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού και κυρίως σε σχέση με τις κινήσεις που σχεδιάζονται για αποχωρήσεις και μεταγραφές, ένα πράγμα διαπιστώνω.
Ότι εδώ και μερικά χρόνια, κάθε χρόνο τέτοια εποχή συζητάμε τα ίδια ακριβώς πράγματα και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Κι αυτό δεν είναι το χειρότερο.
Το χειρότερο είναι, πως και την χρονιά που ακολουθεί, συζητάμε και πάλι τα ίδια πράγματα και πάλι με τον ίδιο τρόπο, μέχρι να ξαναφτάσουμε στον επόμενο Μάιο-Ιούνιο και να ξαναρχίσουμε το τροπάρι απ' την αρχή.
Κοινός παρανομαστής όλα αυτά τα χρόνια;
Η διάλυση της ομάδας και των πάντων που στήθηκε το καλοκαίρι και τα μεγάλα λόγια, οι διακηρύξεις και οι "πληροφορίες" για τα νέα μεγαλεπήβολα σχέδια που ξεκινάνε.
Δυστυχώς φαίνεται πως κανείς δεν έχει την διάθεση ή και την δυνατότητα αν προτιμάτε να βάλει μυαλό. Με αποτέλεσμα κάθε χρόνο να παρακολουθούμε το ίδιο σκηνικό.
Αυτή την στιγμή για παράδειγμα, το ρεπορτάζ είναι γεμάτο καθημερινά από το πως θα φύγουν, όλοι αυτοί που ένα χρόνο τώρα κάνουν αγώνα να μας πείσουν ότι αποτελούσαν τις καλύτερες, τις μοναδικές και τις απόλυτα πετυχημένες επιλογές.
Φορναρόλι, Κουίνσι, Τοτσέ, Φιγκερόα, Σισοκό, Εσπάρθα, Πίντο, Βελάσκεθ και βάλε, είναι τα ονόματα που καθημερινά παρελαύνουν από το "ρεπορτάζ" με αντικείμενο το πως, πότε και με ποιο τρόπο θα γίνει κατορθωτό να αποτελέσουν παρελθόν από την ομάδα.
Το φοβερό είναι πως για κανένα σχεδόν η εξήγηση δεν είναι "δεν μας κάνει, ήταν λάθος επιλογή".
Για καθένα υπάρχει και ένας... λόγος.
Άλλος δεν ταιριάζει στα πλάνα του... νέου προπονητή.
Άλλος ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι έχει... μεγάλο συμβόλαιο.
Άλλος ξαφνικά μαθαίνουμε ότι είναι... επιρρεπής στους τραυματισμούς.
Άλλον μας τον είχαν... τάξει ότι θα μπορούσαμε να τον κρατήσουμε τζάμπα, ενώ τώρα οι άτιμοι μας ζητάνε και λεφτά από πάνω.
Ο μπαξές έχει απ' όλα.
Μόνο δύο πράγματα δεν έχει.
Την ποδοσφαιρική εξήγηση και λογική του πράγματος και το τι ακριβώς μας έλεγαν και μας έγραφαν πέρυσι τέτοια εποχή και όλη την χρονιά για καθένα απ' αυτούς, οι ίδιοι ακριβώς που τώρα φαγώθηκαν να τους διώξουν.
Να μην μπω τώρα και σε... λεπτομέρειες, ούτε αύριο δεν θα τελειώσουμε.
Τι να πρωτοπείς δηλαδή.
Από τα "τον θέλει τώρα και για τρία χρόνια" για τον Φορναρόλι.
Από τα πανηγύρια για την απόκτηση (από ποιόν αλήθεια αφού κανείς δεν τον ήθελε τότε;) του Κουίνσι που θα έκανε αχτύπητη την επίθεσή μας;
Από τα "τον κρατάς και χτίζεις για τρία χρόνια την ομάδα πάνω του" για τον Φιγκερόα;
Βιβλίο ολόκληρο θα μπορούσε να γραφτεί. Από ύμνους και "επιχειρήματα" ορισμένα από τα οποία άγγιζαν τα όρια της γελοιότητας από ποδοσφαιρική -και δυστυχώς όχι μόνο- άποψη
Κι άλλο ένα βιβλίο παράλληλα, από τα καυτά άρθρα που κατακεραύνωναν όποιον επιχειρούσε να πει το προφανές και λογικό ποδοσφαιρικά για κάθε ένα απ' αυτούς.
Μ' αυτά και μ' αυτά λοιπόν, φτάσαμε ξανά στην... αρχή του κύκλου.
Του επόμενου κύκλου φυσικά, καθώς είναι μαθηματικά βέβαιο, πως όσο συνεχίζουν οι ίδιοι άνθρωποι, με τα ίδια κριτήρια και με τον ίδιο τρόπο να στήνουν και την νέα ομάδα, είναι θέμα χρόνου να αρχίσουν οι ίδιοι ξανά να λένε τα ίδια. Και μάλιστα ούτε καν τον επόμενο Μάιο. Αλλά πολύ πιο νωρίς.
Η ουσία σε όλα αυτά είναι μία.
Ο ποδοσφαιρικός σχεδιασμός και λογική σ' αυτή την ομάδα, κάθε χρόνο τέτοια εποχή "παραχωρείται" ευγενώς σε ένα χορό και πάρτι γραφείων μάνατζερ και όλων όσων έχουν κέρδη απ' αυτή την ιστορία. Κι αυτό είναι το μόνο που αλλάζει τελικά κάθε καλοκαίρι.
Τα γραφεία μάνατζερ που αναλαμβάνουν την... διεκπεραίωση του "εγχειρήματος". Κατά τ' άλλα και οι υποστηριχτές και οι υμνητές και οι μετέπειτα... κατήγοροι που λυσσάνε να φύγουν όσοι πάσχιζαν να φέρουν λίγο καιρό πριν, οι ίδιοι παραμένουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου