Πρόκληση η κλήση του Αλαφούζου σε απολογία

Μπορεί η ΠΑΕ να κατρακυλάει από την μια γραφικότητα στην άλλη. Μπορεί αυτοί που έχουν στριμωχθεί εκεί πέρα δίπλα στον Αλαφούζο, να κάνουν την μια σαχλαμάρα μετά την άλλη. Μπορεί προσωπικά να έχουμε χίλιες δυο αντιρρήσεις και επί της ουσίας και ως προς την μορφή με τα συνεχόμενα... τιτιβίσματα του προέδρου της ΠΑΕ.

Όμως αυτό που έγινε με την περιβόητη χρόνια τώρα Αθλητική "Δικαιοσύνη", είναι ωμή πρόκληση στον κοινό νου του μέσου φιλάθλου. Και ειδικά του φιλάθλου του Παναθηναϊκού, που κουράστηκε τόσα χρόνια να βλέπει το ίδιο καθεστώς στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Κλήθηκε λοιπόν σε απολογία ο Αλαφούζος για όσα είπε μετά το ντέρμπι στο Καραϊσκάκη.

Να πεις τι εδώ δηλαδή;

Για επιλεκτική ευαισθησία του Αθλητικού Δικαστή;

Πολύ ήπιο θα είναι κάτι τέτοιο.

Δηλαδή εδώ γίνεται... μην πω τώρα καθημερινά στο ελληνικό ποδόσφαιρο και το... άθλημα θίχτηκε επειδή είπε ο Αλαφούζος για την παράγκα ή ότι άλλο είπε στο τουίτερ του;

Πλάκα μάλλον μας κάνει ο κύριος Δικαστής.

Πλάκα.

Και κακής ποιότητας μάλιστα πλάκα.

Ένα ποδόσφαιρο στο οποίον κάθε αγωνιστική μπαίνει όποιος γουστάρει μέσα στα γήπεδα και δεν τρέχει μία.

Ένα ποδόσφαιρο στο οποίο συμμετέχουν μέχρι και υπόδικοι παράγοντες.

Ένα ποδόσφαιρο το οποίο πια δεν μαζεύει ούτε τους συγγενείς και φίλους στα γήπεδα.

Ένα ποδόσφαιρο στο οποίο έχει νομιμοποιηθεί η αλητεία και τα συνθήματα εναντίον μανάδων, παιδιών, νεκρών, όχι μόνο δεν ενοχλούν κανένα, αλλά θεωρούνται και... ωραία ατμόσφαιρα από πάνω.

Ένα ποδόσφαιρο τραυματισμένο βαριά από υποθέσεις στημένων αγώνων.

Ένα ποδόσφαιρο που κάθε αγωνιστική αντιμετωπίζει σαν βασικό του θέμα τα σφυρίγματα των διαιτητών και όχι στην βάση αν ήταν σωστά ή λάθος, αλλά αν ήταν με πρόθεση ή όχι.

Ένα ποδόσφαιρο βουτηγμένο χρόνια τώρα στην ανυποληψία και στο οποίο... δια νόμου πια, ισχύει ότι για να ας μπροστά πρέπει να ελέγχεις το παρασκήνιο και τα... πόστα.

Ένα ποδόσφαιρο στο οποίο δεν λειτουργεί κανένας νόμος, στο οποίο ότι κι αν κάνεις ποτέ δεν το πληρώνεις, που η μια απόφαση καταργεί την προηγούμενη και πάει λέγοντας.

Ένα τέτοιο ποδόσφαιρο λοιπόν, κινδυνεύει ως προς την... αξιοπιστία του, επειδή ένας πρόεδρος έγραψε στο τουίτερ του για κακή διαιτησία σε βάρος της ομάδας του.

Αν δεν ήταν τόσο τραγικά απροκάλυπτη η επιλεκτική ευαισθησία της Αθλητικής "Δικαιοσύνης", θα έβγαζε γέλιο η υπόθεση.

Μόνο που δεν μπορεί όντως να βγάλει γέλιο.

Αηδία μπορεί. Αγανάκτηση μπορεί.

Γέλιο όμως όχι.

Γιατί εδώ πέρα, κανείς δεν φαίνεται να βάζει μυαλό από το ότι το ποδόσφαιρο συνολικά έχει φτάσει ένα βήμα πριν την ολοκληρωτική κατάρρευση του στην Ελλάδα.

Και αντί να κάτσει να σκεφτεί τι πρέπει να γίνει, εξαντλείται σε... εκδικητικού τύπου ενέργειες, με μόνη προφανή εξήγηση, ότι πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά όποιος αμφισβητήσει -έστω και με λάθος τρόπο- αυτή την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί.

Είναι λοιπόν το λιγότερο πρόκληση η κλήση του Αλαφούζου σε απολογία από τον Αθλητικό Δικαστή.

Το λιγότερο πρόκληση.

Γιατί αν πιάσουμε και το... περισσότερο, μιλάμε πια για μια εντελώς στυγνή παραδοχή και μάλιστα στο πιο επίσημο θεωρητικά επίπεδο, αυτό της Δικαιοσύνης δηλαδή, ότι σ' αυτό το ποδόσφαιρο τίποτε δεν αλλάζει. Και το χειρότερο θεματοφύλακες αυτής της στασιμότητας και της διαιώνισης της αδικίας και βρωμιάς, είναι οι ίδιοι που κανονικά θα έπρεπε να πολεμάνε μέχρι εσχάτων για το ανάποδο.